#26: Script 1: Whispers (Tell The Waters What The Clay Kept Secret II), by Ola Hassanain

Artist and architect Ola Hassanain intertwines family history with the materiality and temporality of water and clay. For this manifestation, Hassanain shares her ongoing visual research into the spatial implications of catastrophes. In this provocation the artist zooms in on an intimate ‘site of catastrophe’: her grandmother’s house.

The house sits amidst the Gezira scheme in Sudan, a 4,300-kilometer network of canals and ditches whose work is to irrigate fields. The area is renowned for its vast agricultural produce, yet the scheme has led to ecological dilemmas that threaten inhabitation.

The mismanagement of the irrigation scheme paired with a lack of desilting has jeopardized the soil in many areas. Hassanains grandmother’s house lays on a compromised plot of the soil, cracks weave down from the top of the house throughout the walls of the home, carving into the soil. Over the past decades the house and the dams have begun to crumble. The temporality of water and clay, and their relationship to organic uses of the land, rather than industrial practices, offer an alternative narrative to this political family history. One might approach the cracks in the clay, as a fractured system. The cracks weave themselves through all the houses, and as Hassanain herself notes, “cracks run through our lives”.

With a keen eye on the subtle politics of space, Hassanain’s work unveils the ways in which physical structures both reflect and regulate human existence amidst the tumult of state violence. Through sculptural installations, photographs, sound work and ceramics, Hassanain visualizes the complex relationship between space, power, and ecology.

In the space she introduces the whispering dam, which stands at 2.20 meters high as a relic of modernity, the whispers act as a filter for the water, allowing for the ritual of Ruqya (رقية) to rid it of its implications in the continuity of uninhabitability. In so doing, Hassanain combines the political undertones of her grandmother’s aspirations to watch the cracks with the ritual as a gesture for dislocating the water from a continuation of violence.  This mixed media installation marks the beginning of an anthology of what it means to inhabit cyclic natures of catastrophe.

Kunstenaar en architect Ola Hassanain verweeft familiegeschiedenis met de materialiteit en tijdelijkheid van water en klei. Voor deze manifestatie deelt Hassanain haar voortdurende visuele onderzoek naar de ruimtelijke implicaties van rampen. In deze provocatie zoomt de kunstenaar in op een intieme ‘rampplaats’: het huis van haar grootmoeder.

Het huis bevindt zich te midden van het Gezira schema in Sudan, een netwerk van 4.300 kilometer aan kanalen en greppels die zijn ontworpen om velden te irrigeren. Het gebied staat bekend om zijn enorme landbouwopbrengsten, maar het schema heeft geleid tot ecologische dilemma’s die de bewoning bedreigen.

Het wanbeheer van het irrigatiecschema, gecombineerd met een gebrek aan ontzilting, heeft de bodem in veel gebieden in gevaar gebracht. Het huis van Hassanains grootmoeder ligt op een aangetast stuk grond, waar scheuren van boven naar beneden door de muren van het huis lopen en in de bodem snijden. In de afgelopen decennia zijn het huis en de dammen begonnen te vervallen. De tijdelijkheid van water en klei, en hun relatie tot organisch gebruik van het land, in plaats van industriële praktijken, bieden een alternatief verhaal voor deze politieke familiegeschiedenis. Men zou de scheuren in de klei kunnen benaderen als een gefragmenteerd systeem. De scheuren weven zich door alle huizen, en zoals Hassanain zelf opmerkt: “scheuren lopen door ons leven”.

Met een scherp oog voor de subtiele politiek van ruimte onthult Hassanains werk de manieren waarop fysieke structuren zowel de menselijke existentie weerspiegelen als reguleren te midden van de tumultueuze staat van geweld. Door middel van sculpturale installaties, foto’s, geluidswerken en keramiek visualiseert Hassanain de complexe relatie tussen ruimte, macht en ecologie.

In de ruimte introduceert ze de fluisterende dam, die 2,20 meter hoog staat als een relikwie van de moderniteit. De fluisteringen fungeren als een filter voor het water, waardoor het ritueel van Ruqya (رقية) het kan ontdoen van zijn implicaties in de continuïteit van onbewoonbaarheid. Daarmee combineert Hassanain de politieke ondertonen van de aspiraties van haar grootmoeder om de scheuren te observeren met het ritueel als een gebaar om het water los te maken van een voortzetting van geweld. Deze mixed media installatie markeert het begin van een anthologie over wat het betekent om de cyclische aard van rampen te bewonen.

Buro Stedelijk Central Space
23 May 2024 – 18 July 2024

Opening
23 May, 19:30 – 21:30

Open daily with Stedelijk Museum Amsterdam ticket / Dagelijks geopend met Stedelijk Museum Amsterdam ticket (Museumplein 10), 10:00 – 18:00

Open on Thursdays for free with ticket / Op donderdagavond gratis open met ticket (Paulus Potterstraat 13), 18:30 – 20:30