Decay: An Ode to the Impermanent

(voor Nederlandse tekst scroll verder)

Falling, crumbling, rotting and decomposing so as to grow. What are the ethics we bring to concepts of preservation and decay? We nourish and flourish through embracing the discomfort of decay. Decay as the fruitful ground upon which we stand. The ongoing process of decay, of rebuilding and blossoming. Matter changes, time changes. We embrace the discomfort of the unknown and the experiment, and observe what grows. Death not as the end but rather as the precursor of life. Through this notion of decay, we want to reimagine and reorient the institution. Decay in this respect could provoke discomfort, but it is precisely this feeling of discomfort that we wish to encourage people to become more comfortable with.

We embrace the muck of the moment we inhabit, the temporality of the space, of this possible future. We aim to embrace the decay of the ground we sit on and acknowledge that it is here to show us the possibilities without over-focussing on joy or by under-focussing on the complexities of trauma.

Can we unsettle certain European ideas of preservation and celebrate the care that goes into dying, rotting and decomposition of certain ideas, structures and beliefs? We want to bring experimentation back into the institution, by realizing the decay and building up, for new, more inspired and unbolted futures and presents to emerge. Reparative acts require tearing down structures of exclusion and denial that have sheltered the museum project from reckoning with its own complicity in problematic projects of colonialism.

The idea of repair is an impossible one, since repair inevitably keeps the hegemonic order intact. Yet again, not everything can decay, and so ‘unsettling’ can only take place if decay is a potentiality. We explore what the potentiality of decay and rebirth could mean whilst acknowledging that some things will never decay.

Together with artists we explore what is at stake when we inhabit the present as rotting. A decaying present full of opportunities. Joël Andrianomearisoa develops the scent of decay and despair through his work. Narges Mohammadi explores decay as temporality, holding a space and vanishing. Becoming and disappearing. Geo Wyex explores what stinks beneath the surface. He makes us listen to the muck of decay. These artists, thinkers, makers and breakers help us imagine the possibilities that decay offers through their provocations.

Vallen, afbrokkelen, rotten en vergaan om te groeien. Welke ethiek hanteren wij bij begrippen als behoud en verval? We worden gevoed en floreren door het omarmen van het ongemak van verval. Verval als de vruchtbare grond waarop we staan. Het voortdurende proces van verval, van wederopbouw en bloei. Materie verandert, tijd verandert. We omarmen het ongemak van het onbekende en het experiment, en kijken wat er groeit. De dood niet als het einde, maar als de voorbode van het leven. Door deze notie van verval willen we het instituut herdenken en heroriënteren. Verval zou in dit opzicht ongemak kunnen oproepen, maar het is juist dit gevoel van ongemak waarmee we mensen willen aanmoedigen zich comfortabeler te voelen.

We omarmen de drek van het moment waarin we leven, de tijdelijkheid van de ruimte, van deze mogelijke toekomst. We willen het verval van de grond waarop we staan omarmen en erkennen dat die er is om ons de mogelijkheden te tonen, zonder ons te veel te richten op vreugde of te weinig aandacht te besteden aan de complexiteit van het trauma.

Kunnen we bepaalde Europese ideeën over behoud op losse schroeven zetten en de zorg die gepaard gaat met het sterven, rotten en ontbinden van bepaalde ideeën, structuren en overtuigingen vieren? Wij brengen het experiment terug in het instituut, door het verval te realiseren en op te bouwen, zodat er nieuwe, meer inspirerende en ongebonden toekomsten en heden kunnen ontstaan. Herstelwerkzaamheden vereisen het afbreken van structuren van uitsluiting en ontkenning die het museumproject hebben afgeschermd van de erkenning van zijn eigen medeplichtigheid aan problematische projecten van kolonialisme.

Het idee van repareren is een onmogelijke, want reparatie houdt onvermijdelijk de heersende orde in stand. Maar nogmaals, niet alles kan vergaan, en dus kan ‘ontregeling’ alleen plaatsvinden als verval een mogelijkheid is. We onderzoeken wat het potentieel van verval en wedergeboorte zou kunnen betekenen, terwijl we erkennen dat sommige dingen nooit zullen vergaan.

Samen met kunstenaars onderzoeken we wat er op het spel staat als we het heden als rottend ervaren. Een vergaand heden vol mogelijkheden. Joël Andrianomearisoa ontwikkelt in zijn werk de geur van verval en wanhoop. Narges Mohammadi onderzoekt verval als tijdelijkheid, het innemen van ruimte en vergaan. Worden en verdwijnen. Geo Wyex onderzoekt wat er onder de oppervlakte stinkt en laat ons luisteren naar de drek van het verval. Deze kunstenaars, denkers, makers en brekers helpen ons door hun provocaties de mogelijkheden die verval biedt te verbeelden.

Opening
May 25
18:30 – 20:30
Central Space
Free entrance with reserved ticket.
Book your ticket here!

For more information take a look at the opening event page.